Samolot myśliwsko-bombowy PZL-38 Wilk

Samolot myśliwsko-bombowy PZL-38 Wilk

Historia samolotu PZL-38 „Wilk" zaczęła się jesienią 1934 roku, kiedy to Departament Aeronautyki MS Wojskowych sprecyzował założenia nowego, dwusilnikowego samolotu pościgowego. Miała to być maszyna myśliwsko-bombowa, mogąca eskortować własne bombowce, a także wykonywać zadania szturmowe. Wstępny projekt „Wilka" przygotowali inż. J. Dąbrowski i dr inż. F. Misztal na podstawie doświadczeń wyniesionych z prac nad samolotem bombowym PZL P-37 „Łos".

W latach 1935-36 opracowano konstrukcję samolotu pod kierunkiem inż. Misztala. Budowę pierwszego prototypu rozpoczęto w 1936 roku. Miał on zostać wyposażony w amerykańskie silniki „Ranger" o mocy 420 KM. Było to związane z dużymi kłopotami z silnikami PZL "Foka", które opracowywano wówczas specjalnie dla "Wilka". Silniki amerykańskie "Ranger" dotarły do Polski dopiero w końcu 1937 roku, co opóźniło znacznie prace nad samolotem.

Pierwszy oblot prototypu z silnikami „Ranger" nastąpił w kwietniu 1938 roku. Drugi prototyp oczekiwał na dostawę silników „Foka", które ostatecznie dostarczono dopiero wczesną jesienią 1938 roku. Samolot z zamontowanymi już silnikami „Foka" zaprezentowano na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu 25 listopada - 11 grudnia 1938 roku, gdzie wzbudził duże zainteresowanie.

Po powrocie do kraju prototyp P 38/II z silnikami „Foka" przeszedł kilka próbnych lotów, po czym odstawiono go do hangaru razem z pierwszym prototypem. Dalszych prac nad „Wilkiem" zaniechano ostatecznie wiosną 1939 roku. Przed wybuchem wojny rozpoczęto je nad nowymi maszynami pościgowymi będącymi w istocie wersjami rozwojowymi P-38. Były to P-48 „Lampart" (z silnikami Gnome-Rhone 14 M Mars) i P-54 „Ryś".

W chwili wybuchu wojny oba prototypy „Wilka" znajdowały się w wytwórni. Po zakończeniu walk we wrześniu 1939 roku, zostały przejęte przez Luftwaffe. P-38/II „Wilk" z silnikami „Foka" przekazano później do Muzeum Lotniczego w Berlinie. Znajdował się tam prawdopodobnie do początku 1944 roku, po czym wraz z innymi eksponatami Muzeum został wywieziony na tereny obecnej Polski północno-zachodniej. Jego dalsze losy są nieznane.

Dane techniczne

Rozpiętość 11,05 m
Długość 8,35 m
Wysokość 2,50 m
Powierzchnia nośna 20,4 m kw.
Masa własna 2156 kg
Prędkość maksymalna - 465 km/h (teoretyczna)
Prędkość przelotowa - 360 km/h
Silnik - 2 x PZL „Foka", rzędowy, ośmiocylindrowy o mocy maksymalnej 450 KM.
Uzbrojenie (przewidywane) - jedno działko kal. 20 mm i dwa km-y PWU wz. 36 kal. 7,9 mm montowane w przodzie kadłuba oraz dwa sprzężone km-y PWU wz. 37 „Szczeniak" na obrotniku w tylnej kabinie. Pod kadłubem wyrzutnik na jedną bombę o masie 300 kg.
Wznoszenie 6,8 m/s (teoretyczne)
Pułap 8000 m (zakładany)
Zasięg 1150 km