Pancernik Bismarck
Pancernik Bismarck, uchodzi w powszedniej opinii jako najpotężniejszy okręt państw Osi na Atlantyku i postrach brytyjskiej żeglugi w czasie bitwy o Atlantyk. Głównym uzbrojeniem "Bismarcka" było 8 armat kalibru 380 mm rozmieszczonych w czterech wieżach po dwa działa. Było to rozwiązanie całkowicie przestarzałe, zajmowało zbyt dużo miejsca i zbyt wiele ważyło. Lepszym rozwiązaniem byłoby rozmieszczenie 9 dział w trzech wieżach trzydziałowych.Bismarck został oficjalnie zamówiony, a umowę na budowę podpisano w dniu 16 listopada 1935 roku z przedsiębiorstwem przemysłu stoczniowego Blohm & Voss, założonym przez Ernsta Hermanna Voss i Blohm w 1877 roku. Zaprojektowany przez dr Hermanna Burkhardta, pancerniki "F" i "G" (Bismarck i Tirpitz) były zasadniczo ulepszonymi wersjami pancerników "D" i "E" (Scharnhorst i Gneisenau) oraz ciekawe wiele szczegółów swych poprzedników . Bismarck wyglądał jak powiększony Scharnhorst. Oficjalnie wyporność dla pancernika wynosiła 35.000 ton i była zgodna z londyńskim traktatem, prawdziwa pojemność Bismarcka była rzeczywiście wyższa o 7.000 ton. Co więcej, żaden z innych budowanych okrętów nie trzymał się limitu 35.000 ton i wszystkie okręty, które budowano po Traktacie Londyńskim z 1936 roku (Vittorio Veneto, Richelieu, King George V, i North Carolina) przekroczyły ten limit.
Budowę okrętu rozpoczęto 1 lipca 1936 roku w stoczni Blohm und Voss w Hamburgu. Okręt zwodowano w dniu 14 lutego 1939 roku. Pancernik "Bismarck" wszedł do służby w Kriegsmarine 24 sierpnia 1940 r. Jego dowódcą został komandor Ernst Lindemann. 28 września 1940 "Bismarck" wyszedł w swój pierwszy rejs do Gotenhafen (okupacyjna nazwa Gdyni), która miała być jego głównym portem postojowym. Okręt został przeznaczony wraz z "Scharnhorstem", "Gneisenau", "Prinz Eugenem" i "Tirpitzem" do działań mających wiązać okręty Royal Navy i tym samym umożliwiać innym jednostkom swobodę działania przeciwko konwojom zaopatrzeniowym.
Przy zwiększeniu siły ognia zaoszczędzono by na wadze i miejscu. Mający prawie o 10000 ton mniejszą wyporność "King George V" był zdecydowanie lepiej uzbrojony. Salwa burtowa artylerii głównej "Bismarcka" ważyła ok. 6400 kg, zaś analogiczna wartość dla brytyjskiego pancernika (uzbrojonego w 10 dział kał. 356 mm), wynosiła ok. 7200 kg przy większej donośności (37000 m przy kącie podniesienia działa 44 stopnie wobec 35550 m przy maksymalnym kacie podniesienia lufy 30 stopni "Bismarcka"). Francuski pancernik "Richelieu" mniejszy od "Bismarcka" o ok. 5000 ton i uzbrojony także w 8 dział kal. 380 mm (po 4 działa w dwóch wieżach), posiadał salwę burtową artylerii głównej o wadze ok. 7000 kg (większy ciężar pocisków w porównaniu z "Bismarckiem"), a zasięg 37500 przy kącie podniesienia działa 35 stopni. Jak widać porównanie siły ognia artylerii głównej wypada na niekorzyść pancernika niemieckiego. W stosunku do najnowszych konstrukcji japońskich (typ "Yamato") czy amerykańskich (typy "North Carolina", "South Dakota", "Iowa") dysproporcja byłaby jeszcze większa.
Biorąc pod uwagę opancerzenie, różnica pomiędzy "Bismarckiem" a "King George V" i "Richelieu" była jeszcze wyraźniejsza. Główny pas pancerza na burcie w "Bismaracka" miał grubość 320 mm. Pokład pancerny liczył 80 mm grubości, nad komorami amunicyjnymi 100 mm a w miejscu styku z barbetami wież artyleryjskich 120 mm. Przy burcie przechodził w skośny pokład pancerny o grubości 110 mm i stykał się z dolną krawędzią burtowego pasa pancernego. Dodatkowo główny pokład opancerzony był płytami o grubości 50 mm. Wieże artylerii głównej miały pancerz o grubości do 360 mm, a barbety artylerii głównej miały grubość 340 mm ponad pokładem głównym i 220 mm pod nim.
Dla porównania "King George V" miał na burcie pancerz o maksymalnej grubości 381 mm, pokład pancerny o grubości max. 152 mm, stykający się z górnymi krawędziami pasa pancernego na burcie oraz główny pokład o grubości 25 mm. Czołowe płyty pancerne wież i barbet artylerii głównej miały grubość 406 mm. "Richelieu" na burcie posiadał pancerz o grubości maksymalnej 330 mm. Pokład pancerny o grubości 150 mm stykał się z górnymi krawędziami pasa pancernego. Pod nim znajdował się dodatkowy opancerzony pokład liczący 40 mm grubości, chroniący wnętrze okrętu przed odłamkami bomb, które mogły przebić pokład pancerny. Wieże artylerii głównej opancerzone były płytami o grubości max. 430 mm, a barbety miały pancerz 406 mm.
Jak widać także w kategorii opancerzenia "Bismarck" pozostawał w tyle za swoimi potencjalnymi przeciwnikami. Dysproporcję tę potęgował też fakt, że jego pokład pancerny stykał się z dolnymi krawędziami pasa pancernego na burcie. Było to rozwiązanie przestarzałe i powodowało, że znaczna część pomieszczeń wewnętrznych "Bismarcka" nie była należycie chroniona przed bombami i pociskami artyleryjskimi, padającymi z dużych odległości.
Zabezpieczenie przeciwtorpedowe okrętu niemieckiego opierało się na systemie pustych i wypełnionych mazutem lub słodką wodą przedziałów, dodatkowo oddzielonych od wnętrza okrętu pancerną grodzią przeciwtorpedową o grubości 45 mm, biegnącą maksymalnie w odległości ok. 6 m od każdej burty. To rozwiązanie przewyższało analogiczny system na pancerniku "King George V" (głębokość biernej osłony - jedynie 4,1 m). "Richelieu" jednak deklasował "Bismarcka" posiadając system ochrony oparty na kombinacji zbiorników" z mazutem i cienkich grodzi przeciwtorpedowych, z których ostatnia o grubości 30 mm znajdowała się w odległości aż 8,3 m od burty okrętu.
Jak widać z powyższej, krótkiej charakterystyki porównawczej, pancernik "Bismarck" poza swoją wypornością (42958 t. - standardowa, 52328 ton - bojowa), nie przewyższał znacząco swych konkurentów. W niektórych kategoriach, takich jak siła ognia i opancerzenie, odbiegał od poziomu reprezentowanego przez "Richelieu" i "King George V". Co prawda powyższy opis jest niezwykle fragmentaryczny i nie obejmuje np. tak ważnych dla pancernika systemów kierowania ogniem (na "Bismarcku" 5 dalmierzy 10,5 metrowych wspomaganych przez radar FuMO 23), ale na jednostkach konkurencyjnych systemy kierowania ogniem nie odbiegały klasą od rozwiązań niemieckich. Istotne znaczenie miał fakt umieszczenia na "Bismarcku" doskonałej aparatury hydroakustycznej. Składała się ona z dwóch systemów, jednego do nasłuchu grupowego, drugiego do określania toru biegu nieprzyjacielskich torped.
Na podstawie Biuletyn Historyczny i Kbismarck.com
Tagi: Pancernik Bismarck, pancerniki niemieckie, kriegsmarine,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz